Sinek Isırıklarının Müellifi

Dün cardamom'un evinde toplandık. Laodikea dışında cazu ekibi tamamdı. Laodikea, sonraki toplantıya mutlaka gel gel gel! (Tezahürat yapıyorum bak:) Limonlu haşhaşlı kek, renk renk makaronlar, sarmalar, poğaçalar ve çay çok güzeldi. (Gruba katılmaktaki asıl motivasyonumu çaktırmamaya çalışıyorum.)

Sinek Isırıklarının Müellifi'ni tartıştık. Sait Faik'in Sinarit Baba hikayesini andık. Epey hararetli bir tartışma çıktı. Kitabın baş karakteri Cemil'i iyi bir salladık. Ben Barış Bıçakçı'nın Bizim Büyük Çaresizliğimiz kitabını da okudum. Kelimelerini, kelimelerle ördüğü dünyayı sevdim. O iç sıkıntısını  hissettim. Ancak iki kitabı arka arkaya okuyunca o kelimelerden dünya -iki kitapta da benzer temalar vardı- ve eviçi bir mutlulukla yetinme hali, o toplukonut keşişliği bende isyana yol açtı.

Ben evde ruhsal söküklerle uğraşan, bir şeyleri tamamlamaya çalışan Cemil'in kibrini bırakıp biraz hayata karışması ve yeşillikleri düzgün ayıklaması gerektiği düşüncesindeydim. Yeşillikler önemli! Zumaya onu yutmaya hazır hayatın kıyısında olma isteğinden bahsetti. Cardamom'a kalsa onu inşaat şirketine geri yollayacaktı:)

Aynı hata yapmaktan korkma tavrı yazarda da buldum. Sanki biz okurlara karşı da sürekli açıklarını kapatır gibi bir hali vardı. Aforizmaları sıralayıp bunun farkında olduğunu söylemesi, Nazlı'ya ilk zamanlarda yazdığı mektuplardaki duygusal ifadelere aynı zamanda üstten o "entelektüel adam" bakışı.
Kitabın sonundaki sevdiğim şeyler listesi ise (entelektüel bir taraftar toplama arzusuna mı yenik düştü acaba? imza: kötü niyetli okur.) bana kalırsa sadece kelimelerden oluşan bir liste, içine biraz hayat üflenmesi gereken bir liste. (Ne bileyim hayatın şenlik olduğunu düşündürten bir listede nasıl çiçeklenmiş bir kiraz ağacı olmaz mesela????) Cemil'in sorunu bu sanki, kelimeler onun için bir morfin, kelimelerle uyuşturmuş kendini.

Neyse, ben sadece bir not düşmek istemiştim ama yine çenemi tutamadım sanırım:)